Η Γη επιβραδύνεται ανά περιόδους και αυτό ίσως συνδέεται με τη μεγαλύτερη μαζική εξαφάνιση
Η Κοσμολογία είναι ένας από τους πιο προκλητικούς επιστημονικούς κλάδους. Τις τελευταίες δεκαετίες, οι αστροφυσικοί έχουν κάνει σημαντικά βήματα στην κατανόηση του Σύμπαντος, αλλά οι άνθρωποι εξακολουθούν να έχουν πλήρη άγνοια όταν πρόκειται να εξετάσουν το Σύμπαν με διαφάνεια και ειλικρίνεια. Δεν κατανοούμε καν πλήρως την κοσμολογική συμπεριφορά του δικού μας πλανήτη. Αυτό τουλάχιστον υποδηλώνει μια μελέτη που δημοσιεύθηκε στο Proceedings of the National Academy of Sciences από πολλούς γεωεπιστήμονες από διαφορετικά ερευνητικά ιδρύματα.
Με την ευκαιρία αυτή, αξίζει να ξεκινήσουμε με το συμπέρασμα, το οποίο είναι και το πιο εντυπωσιακό: η περιστροφή του πλανήτη μας επιβραδύνεται. Και, επιπλέον, αυτό συμβαίνει εδώ και πολλά εκατομμύρια χρόνια. Εξ αρχής, φαίνεται λογικό να υποθέσουμε ότι η ταχύτητα περιστροφής της Γης είναι σταθερή, ως αποτέλεσμα της μόνιμης βαρυτικής αλληλεπίδρασης που διατηρεί με τα αντικείμενα του περιβάλλοντός της και της σχεδόν πλήρους απουσίας μεταβολής της μάζας της. Αλλά όχι, δεν είναι σταθερή και επιπλέον, η εξήγηση αυτής της συμπεριφοράς δεν είναι καθόλου απλή.
Δεν είναι η πρώτη έρευνα που δείχνει ότι η ταχύτητα περιστροφής του πλανήτη μας επιβραδύνεται, αλλά είναι η πρώτη που καταγράφει με συνέπεια το βαθμό στον οποίο συμβαίνει αυτή η επιβράδυνση. Για να καταλήξουν σε αυτό το αποτέλεσμα, οι εμπλεκόμενοι επιστήμονες ανέλυσαν δείγματα ιζημάτων που χρονολογούνται τουλάχιστον 650 εκατομμύρια χρόνια πίσω. Ωστόσο, το πιο ενδιαφέρον είναι ότι ξεκίνησαν να αναλύουν οκτώ σειρές γεωλογικών δεδομένων που εκτείνονται στην περίοδο μεταξύ 280 και 650 εκατομμυρίων ετών πριν. Κατά τη διάρκεια της περιόδου μελέτης, η διάρκεια των ημερών στη Γη είχε αυξηθεί κατά 2,2 ώρες, ενώ η Σελήνη, κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, απομακρύνθηκε επίσης κατά μέσο όρο 20.000 χλμ..
Η πρώτη έκπληξη που μας επιφυλάσσει η έρευνα είναι ότι η επιβράδυνση της περιστροφής της Γης δεν είναι ακριβώς ομαλή και η δεύτερη ότι δεν είναι σταθερή. Αυτό σημαίνει απλά ότι ο ρυθμός επιβράδυνσης της περιστροφής του πλανήτη μας μεταβάλλεται με την πάροδο του χρόνου και σε γενικές γραμμές ακολουθεί ένα κλιμακωτό μοτίβο. Στην πράξη, η συμπεριφορά αυτή υποδηλώνει ότι περίοδοι πολύ έντονης επιβράδυνσης εναλλάσσονται με άλλες κατά τις οποίες η ταχύτητα περιστροφής είναι ουσιαστικά σταθερή.
Το κλιμακωτό μοτίβο που περιγράφει αυτή τη συμπεριφορά είναι απροσδόκητο και μάλλον δύσκολο να εξηγηθεί. Παρόλα αυτά, οι επιστήμονες αυτοί παρατήρησαν ότι η μία από τις σταθερές περιόδους συνέβη κατά τη διάρκεια της τεράστιας διαφοροποίησης της ζωής που έλαβε χώρα κατά την Κάμβρια περίοδο, ενώ η άλλη κατά τη διάρκεια της μεγαλύτερης γνωστής μαζικής εξαφάνισης. Η τελευταία συνέβη στο τέλος της Πέρμιας περιόδου και προκάλεσε την εξαφάνιση περίπου του 96% των θαλάσσιων ειδών και του 70% των χερσαίων ειδών.
Η πολυπλοκότητα του φαινομένου που διερευνάται δεν εμπόδισε τους ερευνητές να καταλήξουν στο συμπέρασμα ότι στη σύγχρονη εποχή η επιβράδυνση της περιστροφής έχει προκληθεί από τη διάλυση των παλιρροιών. Ο μηχανισμός αυτός έχει πυροδοτηθεί από τη διάχυση της τροχιακής και περιστροφικής ενέργειας που προκαλείται από τη θέρμανση των επιφανειακών υδάτων των ωκεανών, τη συμπεριφορά των εσωτερικών στρωμάτων του πλανήτη ή τη δυναμική της Σελήνης.
Στην πραγματικότητα, ο φυσικός δορυφόρος του πλανήτη μας τεντώνεται και συμπιέζεται καθώς απομακρύνεται και πλησιάζει προς τη Γη, προκαλώντας ένα φαινόμενο γνωστό ως «παλιρροϊκή θέρμανση». Οι επιστήμονες προσπαθούν επί του παρόντος να δημιουργήσουν συνδέσ
