H «Αγελάδα» που έπεσε από το φεγγάρι
Τον ίδιο μάλιστα μήνα, οι Krafft Ehricke και George Gamow έγραφαν στην επιθεώρηση «Scientific American» ότι μετά την επίτευξη του στόχου του Vanguard, που θα ετίθετο άμεσα σε τροχιά γύρω από τη Γη, η σελήνη, κάπου 238.000 μίλια μακριά, θα ήταν «ο επόμενος ενδιαφέρον στόχος του διαστήματος».
Εκτίμησαν επιπλέον ότι, με «λίγη τύχη και επαρκή προσπάθεια», αμερικανική διαστημική κάψουλα θα προσέγγιζε το φεγγάρι μέχρι το 1963. Οι Ehricke και Gamow πρότειναν μάλιστα και τον τελικό σχεδιασμό της κάψουλας, ονομάζοντάς τη ανενδοίαστα «Αγελάδα»!
Η «Αγελάδα» θα είχε μάζα μεταξύ 180 και 360 κιλών, ενώ ο πύραυλος που θα τη μετέφερε, με ύψος 30 μέτρων και βάρος 120 τόνων, θα μπορούσε να την κινήσει με ταχύτητα 23.827 μιλιών/ώρα με κατεύθυνση το φεγγάρι. Οι πλανητικές έλξεις Σελήνης και Ήλιου θα παραμόρφωναν την τροχιά της «Αγελάδας», κάπου 75,6 ώρες μετά την εκτόξευσή της, γεγονός που είχε συμπεριληφθεί στο πτητικό σχέδιο, φιλοδοξώντας να τεθεί η κάψουλα σε ελλειπτική τροχιά γύρω από το φεγγάρι, συλλέγοντας δεδομένα και επιστρέφοντας αργότερα στη Γη: 175 ώρες μετά την εκτόξευση, η «Αγελάδα» θα έμπαινε στην ατμόσφαιρα της Γης κινούμενη με 25.000 μίλια/ώρα.
Κι ενώ η ταχύτητα εισόδου της κάψουλας στην ατμόσφαιρα θα εκτόξευε τη θερμότητά της στους 5.000 βαθμούς Κελσίου, οι Ehricke και Gamow ισχυρίζονταν αισιόδοξα ότι η αποτροπή του ολοσχερούς καψίματος της «Αγελάδας» μέσω μόνωσης και συστήματος ψύξης δεν θα ήταν τεχνικά απαγορευτική.
Οι Ehricke και Gamow δεν έμειναν ωστόσο στην «Αγελάδα». Θα πρότειναν κατόπιν μια… εκρηκτική αποστολή στο φεγγάρι με δύο κάψουλες: η πρώτη θα έριχνε μια ατομική βόμβα στη σεληνιακή επιφάνεια, σηκώνοντας ένα νέφος που θα διαχεόταν στο διάστημα, ενώ η δεύτερη θα καταβυθιζόταν στο σεληνιακό σύννεφο, συγκεντρώνοντας πολύτιμο υλικό από το φεγγάρι! Η ιδέα μάλιστα της πυρηνικής έκρηξης στο φεγγάρι θα εμφανιζόταν ταυτόχρονα και στα σοβιετικά σχέδια κατάκτησης της σελήνης (στα τέλη της δεκαετίας του ’50-αρχές ’60), χωρίς κανένα πυρηνικό πλάνο να πραγματοποιηθεί ευτυχώς ποτέ.
Στις 4 Οκτωβρίου 1957,η Σοβιετική Ένωση θα έθετε σε τροχιά γύρω από τη Γη τον πρώτο δορυφόρο της Ιστορίας: κι ενώ το φιλόδοξο πρόγραμμα του Sputnik είχε ανακοινωθεί ήδη δύο χρόνια πριν, κανείς στη Δύση δεν πήρε στα σοβαρά τις σοβιετικές διακηρύξεις. Ένας δεύτερος δορυφόρος μάλιστα, ο Sputnik 2, θα έμπαινε σε τροχιά μεταφέροντας στο εσωτερικό του τον περίφημο σκύλο Λάικα στις 3 Νοεμβρίου 1957.
Η πρώτη απόπειρα εκτόξευσης του Vanguard, στις 6 Δεκεμβρίου 1957, με κωδικό όνομα TV3, θα κατέληγε στην έκρηξη του πυραύλου, που μεταδιδόταν μάλιστα ζωντανά από την τηλεόραση. Η ταπείνωση των Αμερικανών ήταν τεράστια, καταμεσής του Ψυχρού Πολέμου, και ο πρόεδρος Αϊζενχάουερ αποφάσισε να μη βασιστεί αποκλειστικά στο Vanguard.
Εξουσιοδότησε μια δεύτερη ομάδα, υπό τις διαταγές του Wernher von Braun, να προετοιμάσει την εκτόξευση δορυφόρου παράλληλα με το διαστημικό πρόγραμμα του Vanguard, που συνεχιζόταν. Η αποστολή του Vanguard TV-3BU, στις 26 Ιανουαρίου 1958, θα άνοιγε τον δρόμο για τον πύραυλο Army Juno I να φέρει σε πέρας την επιτυχή εκτόξευση του Explorer 1, του πρώτου αμερικανικού δορυφόρου σε τροχιά γύρω από τη Γη, στις 31 Ιανουαρίου 1958.
Ο πρώτος μάλιστα δορυφόρος Vanguard που θα έμπαινε σε τροχιά γύρω από τη Γη θα σημείωνε επιτυχία στις 17 Μαρτίου 1958, ενώ τον Αύγουστο της ίδιας χρονιάς Αμερικανοί και Σοβιετικοί θα επιδίδονταν σε μια λυσσαλέα μάχη για την κατάκτηση της Σελήνης. Ο σοβιετικός Luna 2 θα γινόταν το πρώτο ανθρώπινο αντικείμενο που θα έφτανε στο φεγγάρι (13 Σεπτεμβρίου 1959), ενώ ο Luna 3 θα αποτύπωνε εικόνες της αθέατης όψης της Σελήνης (6 Οκτωβρίου 1959).
Κανένα διαστημικό σκάφος δεν θα πετύχαινε ωστόσο τους φιλόδοξους στόχους της «Αγελάδας» των Ehricke και Gamow, όχι τουλάχιστον πριν από τον Σεπτέμβριο του 1967 και τον σοβιετικό Zond 5 (μια μη επανδρωμένη δοκιμή για το πρώτο επανδρωμένο διαστημόπλοιο). Η «Αγελάδα» θα έπεφτε τελικά από το φεγγάρι με τη μορφή της πρώτης επανδρωμένης αμερικανικής αποστολής στη Σελήνη με τον περίφημο Apollo 11, στις 16-24 Ιουλίου 1969…
