Πρόσκρουση αστεροειδούς

Αυτή η όψη δείχνει στη διατομή μια πρόσκρουση αστεροειδούς, παρόμοια με το γεγονός πριν από περίπου 66 εκατομμύρια χρόνια που οδήγησε στην εξαφάνιση των τριών τετάρτων όλων των ειδών στη Γη. Ένας άλλος κρατήρας πρόσκρουσης μπορεί να έχει ανακαλυφθεί στις ακτές της Δυτικής Αφρικής, προσθέτοντας μια νέα τροπή στην εξαφάνιση.

ΕΙΚΟΝΩΣΗ CLAUS LUNAU, SCIENCE SOURCE

Σε μια καταστροφική στιγμή πριν από περίπου 66 εκατομμύρια χρόνια, η πορεία της ζωής στη Γη άλλαξε για πάντα. Ένας διαστημικός βράχος πλάτους έξι μιλίων χτύπησε στις ακτές της χερσονήσου Γιουκατάν του Μεξικού – και ξεκίνησε έναν παγκόσμιο κατακλυσμό. Τα πανύψηλα τσουνάμι που ακολούθησαν συνετρίβη στις ακτές για χιλιάδες μίλια. Οι πυρκαγιές έτρεξαν σε τεράστιες εκτάσεις γης. Και η εξάτμιση του βράχου κατά μήκος του πυθμένα της θάλασσας απελευθέρωσε αέρια που έστειλαν το κλίμα σε άγριες διακυμάνσεις – όλα αυτά οδήγησαν στην εξαφάνιση περίπου 75 τοις εκατό όλων των ειδών, συμπεριλαμβανομένων όλων των δεινοσαύρων που δεν ήταν πτηνά.

Αλλά αυτό μπορεί να μην είναι όλη η ιστορία. Θαμμένος κάτω από στρώματα άμμου στις ακτές της Δυτικής Αφρικής υπάρχουν ενδείξεις ότι ο γιγαντιαίος διαστημικός βράχος μπορεί να μην ήταν μόνος.

Οι ερευνητές ανακάλυψαν έναν πιθανό κρατήρα που εκτείνεται σε πλάτος περίπου 5,3 μιλίων, όπως αποκαλύφθηκε σε σεισμικές έρευνες στον πυθμένα της θάλασσας, σύμφωνα με μια νέα μελέτη που δημοσιεύτηκε στο Science Advances. Ο κρατήρας, που ονομάστηκε Nadir από ένα υποθαλάσσιο ηφαίστειο κοντά, φαίνεται να έχει λαξευθεί από την πρόσκρουση ενός διαστημικού βράχου πλάτους τουλάχιστον ενός τέταρτου μιλίου – και μπορεί να σχηματίστηκε περίπου την ίδια εποχή με τον κρατήρα Chicxulub, την εκτεταμένη ουλή στο Η επιφάνεια της γης από τον αστεροειδή που σκοτώνει τους δεινόσαυρους.

«Πολλοί άνθρωποι έχουν αναρωτηθεί: Πώς θα μπορούσε ο αντίκτυπος του Chicxulub —αν και τεράστιος— να είναι τόσο καταστροφικός παγκοσμίως;» λέει η συγγραφέας της μελέτης Veronica Bray, πλανητολόγος από το Πανεπιστήμιο της Αριζόνα. «Μπορεί να είχε βοήθεια».

Το αντικείμενο που δημιούργησε το Nadir θα ήταν σημαντικά μικρότερο από το κρουστικό εκκρεμές Chicxulub, επομένως τα αποτελέσματά του ήταν πιθανότατα τοπικά. Ωστόσο, εάν επιβεβαιωθεί, η δεύτερη χτύπημα μετεωρίτη στη

γρήγορη διαδοχή θα μπορούσε να έχει δώσει ένα-δύο γροθιά στην παγκόσμια καταστροφή στο τέλος της Κρητιδικής περιόδου, σύμφωνα με τη μελέτη. Σε ένα σενάριο, το ζευγάρι των αστεροειδών θα μπορούσε να προέρχεται από ένα μονογονεϊκό σώμα που έσπασε στα δύο προτού συγκρουστεί με την ατμόσφαιρα της Γης και χτυπήσει το έδαφος σε απόσταση μεγαλύτερη από 3.400 μίλια.

Ενώ απαιτείται πρόσθετη ανάλυση για να επιβεβαιωθεί η ηλικία και η ταυτότητα του ύποπτου κρατήρα και εάν συνδέεται με το Chicxulub, οι επιστήμονες είναι προσεκτικά ενθουσιασμένοι με το ενδεχόμενο μιας νέας τοποθεσίας πρόσκρουσης.

Το αρχείο των αρχαίων επιπτώσεων της Γης είναι θλιβερά ατελές χάρη στην ενεργό γεωλογική ανατροπή του πλανήτη. Επιφάνειες ανακυκλώνονται στον μανδύα του πλανήτη, ενώ άλλες περιοχές επικαλύπτονται με φρέσκο ​​ηφαιστειακό πέτρωμα, ενώ άλλες απομακρύνονται από τους μεταβαλλόμενους παγετώνες. Μόνο περίπου 200 κρατήρες πρόσκρουσης έχουν επιβεβαιωθεί στον πλανήτη, γεγονός που εμποδίζει τους επιστήμονες να κατανοήσουν πλήρως πώς αυτά τα χτυπήματα επηρέασαν την αρχαία Γη – και τι ρόλο θα μπορούσαν να παίξουν στο μέλλον του πλανήτη μας.

«Η Γη κάνει εξαιρετική δουλειά στην καταστροφή κρατήρων πρόσκρουσης», λέει η Jennifer Anderson, μια πειραματική γεωλόγος που μελετά τους κρατήρες πρόσκρουσης στο Winona State University, αλλά δεν ήταν μέλος της ομάδας μελέτης. Λόγω της ενεργού γεωλογίας του πλανήτη, λέει, «κάθε ανακάλυψη ενός νέου κρατήρα πρόσκρουσης στη Γη είναι πάντα σημαντική».

Σεισμική έκπληξη

Όπως πολλές ανακαλύψεις, ο πιθανός νέος κρατήρας βρέθηκε τυχαία. Ο γεωλόγος Uisdean Nicholson του Πανεπιστημίου Heriot-Watt στο Εδιμβούργο ενδιαφέρθηκε να ανακατασκευάσει τον τρόπο με τον οποίο η Νότια Αμερική διασπάστηκε από την Αφρική πριν από περίπου 100 εκατομμύρια χρόνια.

Για ενδείξεις, ο Nicholson εξέτασε τα χαρακτηριστικά κάτω από τον πυθμένα της θάλασσας μεταξύ των δύο ηπείρων, σε συνεργασία με τις εμπορικές εταιρείες WesternGico και TGS για σεισμικά δεδομένα. Η ανάλυση παρακολούθησε τον τρόπο με τον οποίο τα σεισμικά κύματα ρίχτηκαν υπόγεια για να φωτίσουν τα υπόγεια χαρακτηριστικά. Σχεδόν αμέσως, ο Νίκολσον εντόπισε κάτι περίεργο.

Ένας ειδικός στις σεισμικές έρευνες, ο Nicholson έχει δει τα δεδομένα για πολλά χαρακτηριστικά που δημιουργούν σβώλους και βυθίσεις στα υπόγεια στρώματα, όπως οι θόλοι αλατιού που υψώνονται μέσα από πυκνότερους γύρω βράχους. Αλλά τα κουνάγματα των δεδομένων που είχε μπροστά του υπαινίσσονταν κάτι πιο καταιγιστικό. «Δεν έχω ξαναδεί κάτι παρόμοιο», λέει.

Ο Nicholson επικοινώνησε με άλλους επιστήμονες, συμπεριλαμβανομένου του Bray, για να τους ρωτήσει αν πίστευαν ότι αυτό θα μπορούσε να είναι ένας κρατήρας πρόσκρουσης, και όλοι συμφώνησαν: Το χαρακτηριστικό αποτελείται από μια κοιλότητα που περιβάλλεται από ένα χείλος με μια προεξέχουσα κορυφή στο κέντρο του, κάτι που είναι κοινό μεταξύ αυτών. κρατήρες.

Αναλύοντας το σχήμα και το μέγεθος της δομής, η ομάδα μοντελοποίησε πώς θα μπορούσε να έχει σχηματιστεί. Τα αποτελέσματα υποδηλώνουν ότι ο κρατήρας προήλθε από την πρόσκρουση ενός διαστημικού βράχου πλάτους περίπου ενός τέταρτου μιλίου που ούρλιαζε στην ατμόσφαιρα, χτυπώντας την επιφάνεια της θάλασσας με σχεδόν 45.000 μίλια την ώρα. Καθώς βυθιζόταν στον ωκεανό, λέει ο Bray, «θα κινούνταν μέσα στο νερό σαν να μην ήταν καν εκεί».

Η σύγκρουση θα είχε απελευθερώσει την ενέργεια 5.000 μεγατόνων TNT, εκτιμά η ομάδα, σχεδόν αμέσως εξατμίζοντας το νερό και τα στρώματα του πυθμένα της θάλασσας από κάτω. Τότε ένα ωστικό κύμα θα είχε τρέξει στην επιφάνεια, προκαλώντας κάποτε στερεό βράχο να ρέει σαν υγρό. Μέσα σε λίγα λεπτά, ο βυθός θα είχε αναπηδήσει προς τα πάνω σε μια κεντρική κορυφή και στη συνέχεια θα είχε καταρρεύσει ξανά στον εαυτό του. Το αποτέλεσμα θα ήταν ένα ανάχωμα μέσα σε μια κοιλότητα που μοιάζει με μπολ στη μέση – ακριβώς αυτό που οι επιστήμονες πιστεύουν ότι ανακάλυψαν θαμμένο στα ανοιχτά της δυτικής ακτής της Αφρικής.

Συσχετίζοντας τα στρώματα ιζήματος σε αυτήν την περιοχή με χρονολογημένα δείγματα σε άλλες τοποθεσίες, οι ερευνητές εκτιμούν ότι το χαρακτηριστικό σχηματίστηκε πριν από περίπου 66 εκατομμύρια χρόνια – δελεαστικά παρόμοιο με το Chicxulub

BYMAYA WEI-HAAS